4 juli 2011 - Vreugde en verdriet

'Ik zal blij zijn als jij blij bent, huilen om jouw droefenis', zongen wij in de kerk. Het was op een zondag, waarop vreugde en verdriet in de gemeente zo ongerijmd naast elkaar stonden. Zo kan dat gaan in een kerk vol mensen. Zo kan dat gaan in een mensenleven. Hoogten en diepten dooreen, die ons sprakeloos doen staan.

Het lijken zulke tegenpolen, blijdschap en droefenis. Maar in wezen hebben ze veel gemeen, als uitersten die elkaar raken, twee kanten van één medaille. En die medaille heet liefde. Juist omdat je liefhebt ken je vreugde én verdriet.

Het is jóúw vreugde en verdriet. Je kunt niet de gevoelens van een ander hebben en de ander niet die van jou. 'Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet,' zegt de schrijver van Spreuken, 'in je vreugde kan een ander niet delen.' Maar in liefde raken wij verbonden, het wel en wee van de ander raakt ook jouw eigen hart. Zo maakt de liefde dat wij toch samen kunnen delen en dragen, huilen en lachen.